Sinds 1997 is gitaarbeul Rich Hopkins een regelmatige gast op de Duitse podia, en kan daar op een grote schare fans rekenen. Geen wonder dus, dat hij tijdens het Rockpalast Crossroads Festival in 2010 op het nodige enthousiasme kon rekenen, getuige het dubbelalbum dat een jaar later met bijbehorende DVD verscheen. Reden genoeg om nu acht jaar later een gelimiteerde editie (slechts 1000 copies) van een live-registratie in zijn favoriete club, El Lokal, in Zurich, bij zijn steeds trouw gebleven Blue Rose Records te laten verschijnen. De band uit Arizona blies me voor het eerst compleet van mijn sokken met de geweldige plaat "Personality Crisis" (1992) en weet me sindsdien iedere keer weer te verrassen met steeds net iets anders klinkende, maar zonder uitzondering buitengewoon imponerende albums. Twee jaar later noemt Hopkins zijn wisselend muzikantencollectief The Luminarios en verschijnt het album "Dirt Town" (1994). Het geluid van Hopkins en zijn groep vult inmiddels al vele cd's.

Eind tachtiger jaren raakte hij enigszins bekend met The Sidewinders, een groep die later doorging onder de naam The Sand Rubies. Toen de groep uit Tucson, Arizona, tevens ook de stad van Calexico, in 1993 ophield te bestaan, ging Rich Hopkins met behulp van een steeds wisselende groep begeleiders, later The Luminarios, verder met het uitbrengen van platen op voornamelijk lokaal niveau. De omstandigheden voor Rich Hopkins & the Luminarios veranderden in 1997 toen de cd "El Paso" redelijk verkocht voor het Duitse label Blue Rose Records. Met het in 1999 uitgebrachte "Devolver" werd dat succes nog overtroffen en The Luminarios deden het vooral goed in Duitsland. Niets voor niets kreeg hun in 1997 in Regensburg opgenomen live-album de hilarische titel "3000 Germans Can't Be Wrong" mee. In Duitsland is Rich Hopkins dan ook een van de meest populaire artiesten in de lange labelgeschiedenis van Blue Rose Records, waar hij een zeer trouwe fanbase heeft verworven door zijn vele tournees. De onofficiële ruggengraat is de eerste officiële, in Burkersdorf bij Dresden gevestigde, Hopkins fanclub, opgericht in 2003.

In 2007 verscheen het album "Mas Cuacha" een album met zijn eeuwige partner in crime, David Sluts, een gevierde reünie van The Sand Rubies, waarop Lisa Novak zich reeds liet opmerken door wat backing vocals te verzorgen. Novak is ondertussen de nieuwe vrouw in zijn leven, en omdat ze zelf een muzikante is, kon een plaat van dit duo natuurlijk niet uitblijven, en zo verscheen het album "Loveland" (2009), waarop Novak wat meer dan de leuke begeleiding te bieden heeft. Met een donkere alt stem en omwille van haar nasale twang gevoel heeft Novak de perfecte stem naast die van Hopkins. Het zal dus niet verbazen dat voor de volgende releases "El Otro Lado/The Other Side" (2010) , "Burried Treasures" (2012), "Tombstone" (2015), "My Way Or The Highway" (2017) en "Back To The Garden" (2019) bijna alle songs door hun samen werden geschreven, gecomponeerd en gezongen - met wisselend, vaak verrassende zang- en harmoniepartijen.

Hoewel Hopkins muzikale begin duidelijk verwant is aan Neil Young & Crazy Horse, heeft Hopkins zich in de loop der jaren ontwikkeld tot een authentieke en maatschappijkritische tekstschrijver en muzikant. Zonder problemen lukt het hem om zonder de opgekropte wijsvinger met zijn rocky en betekenisvolle nummers goed overweg te kunnen en toch de problemen van deze tijd te raken. Rich Hopkins staat met zijn stoffige, gitaar gedrenkte woestijnrock en vooral voor zijn onweerstaanbare live-optredens bekend bij het grote publiek. Naast zo vele studioalbums voor Blue Rose heeft Hopkins verrassend slechts drie liveopnames uitgebracht. Eén daarvan was een DVD ("Live in Duitsland 2004"). Na de reeds vernoemde liveplaten "3000 Germans Can't Be Wrong" en "Live At The Rockpalast Crossroads Festival"  weten we dat Rich Hopkins tot veel in staat is, hetgeen hij nu ook op "Live At El Lokal" bewijst. Gesteund door zijn hechte band de Luminarios, speelt Hopkins als geen ander woestijnrock, waardoor de gitaar zingt en huilt en de tijd stopt in zijn geïnspireerde solo's, hetgeen we nu ook horen in 13 songs op dit nieuwe album, met opnamen van twee shows. Tien van de 13 nummers van het album zijn afkomstig van een concert in mei 2017. De drie andere nummers zijn van een eerdere live-registratie in 2015.

De cd opent met klassiekers uit zijn lange loopbaan met bijhorende sterke zang en geïnspireerde riffs, en zo kan zo'n concert ook niet falen. In het tweede deel van de cd klinken zijn compacte rocksongs misschien op het eerste gehoor als woeste gitaarjams, maar kennen altijd een strakke indeling. In songs als "Otro Lado" en "If You Want To" worden de snarenregisters dan ook schaamteloos open getrokken. "Nobody Told You", "La Luz" en "What Am I Supposed To Do?" zorgen daarna voor een absoluut waardig einde in dit muzikaal overtuigende album, dat dan ook een geweldig rockalbum is geworden.  Rich Hopkins & Luminarios klinken live beter, afgewerkter en gepolijster dan de meeste andere groepen in de studio. Het klinkt stomend zonder rommelig te zijn, opwindend zonder ook maar één keer uit de bocht te vliegen. "Live At El Lokal" geeft een goed beeld van Rich Hopkins & Luminarios - kopen is zichzelf een plezier doen.